پلیت الکساندر فلمینگ

در سپتامبر سال 1928، الکساندر فلمینگ در بیمارستان سنت ماری در لندن در برای جدا کردن باکتری ها استافیلوکوکوس اورئوس که باعث جوش می شد، در تلاش بود. در این روش برای رشد باکتری ها از سطح یک محلول غذایی استفاده شده بود. یکی از ظرف ها اتفاقی با یک ذره خارجی آلوده شده بود. به طور معمول، یک صفحه آلوده شده دور انداخته می شود. با این حال، فلمینگ دریافت که هیچ باکتری در نزدیکی ماده مهاجم رشد نکرده است. نبوغ فلمینگ بود که فهمید این مشاهده معنی دار است و یک آزمایش “شکست خورده” نیست.

فلمینگ تشخیص داد که کشته شدن سلول ها باید به یک علت عامل ضد باکتری باشد. فلمینگ کپک را پرورش داد تا رشد بکند و با استفاده از روش های استخراجی خامی که در دسترس بود، موفق به دست آوردن یک مقدار کوچک از مواد ترشح شده شد. او سپس نشان داد که این ماده خاصیت ضد میکروبی قوی دارد و نام محصول را پنی سیلین گذاشت. فلمینگ با دقت محیط کشت را حفظ کرد، اما این کشف اساسا برای بیش از یک دهه خفته ماند.


الکساندر فلمینگ | Alexander Fleming |

پلیت اصلی فلمینگ که کپک پنی سیلیوم نوتاتوم روی آن رشد کرده و اثر مهار کننده رشد باکتری را نشان داده است.

رسم ساختار پنی سیلین به صورت گوی و میله

نمونه ای محیط کشت پنی سیلین که توسط الکساندر فلمینگ در سال 1935 به داگلاس مک لود ارسال شد. | الکساندر فلمینگ | Alexander Fleming

ساختار پنی سیلین به صورت گوی و میله

نمونه ای محیط کشت پنی سیلین که توسط الکساندر فلمینگ در سال 1935 به داگلاس مک لود ارسال شد.


ساختار پنی سیلین | الکساندر فلمینگ | Alexander Fleming |

الکساندر فلمینگ | Alexander Fleming |

ارسال دیدگاه

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *