مقدمه :
پلاسمیدها معمولا به صورت DNA دو رشته ای حلقوی و گاهی اوقات به صورت خطی در سلول‌های باکتریایی یافت می شوند. در بسیاری از موارد، پلاسمیدها ژن های غیر ضروری را حمل می کنند، که مسئول زنده ماندن باکتری ها در شرایط ناسازگار[1] می‌باشند. پلاسمیدهای باکتریایی به علت اندازه کوچک و تنوع آن ها، بخش اصلی تحقیقات بیوتکنولوژی در بسیاری از آزمایش ها می‌باشد، از بیان ژن های انسانی در سلول های باکتریایی گرفته تا توالی یابی DNA.
لغت “پلاسمید” به وسیله یک زیست شناس مولکولی امریکایی به نام جاشوا لدربرگ[2]در سال 1952معرفی شد. در یک سلول باکتریایی تعداد پلاسمید‌های یکسان از 1 تا 1000عدد، تحت شرایط محیطی مختلف با محدوده اندازه های 1 تا 1000 kb می‌باشد. دانشمندان از مزیت‌های پلاسمیدها به عنوان ابزاری برای کارهای کلونینگ، انتقال ژن و دست‌کاری‌های ژنتیکی استفاده می کنند. پلاسمیدهایی که در مهندسی ژنتیک استفاده می شود، وکتور گفته می‌شود که به طور معمول برای تکثیر و بیان ژن های خاص استفاده می شود.
پلاسمیدها را می‌توان به سلول‌های باکتریایی از طریق ترانسفورماسیون وارد کرد و چون باکتری ها به سرعت تقسیم می شوند، می‌توانند کارخانه ای برای تولید قطعات DNA در تعداد بسیار زیاد باشند.

[1] adverse
[2] Joshua Lederberg