سلول زدایی :

محققان این پروژه، سلولهای یک موش مرده را شستشو دادند و بعد از یک هفته تمیزکردن آن، این سلول را برای تشکیل اندام
مصنوعی مورد استفاده قرار دادند . برای انجام این عمل، محققین دو بازوی جلویی موش را از بدن اش جدا کرده و در محلولی پاک کننده به مدت یک هفته غوطه ور ساختند تا تمام ماده سلولی آن ها از بین رود و تنها بخش عروقی و عصبی سالم باقی بماند.

مواد باقی مانده باید پایه و اساس مواد جدید را بنا می کردند . برای تولید بازوها، ماتریکس به دست آمده در دستگاهی به نام Bioreactor قرار گرفت. بیورآکتورها گونه ای از رآکتورهای شیمیایی هستند که واکنش های زیستی در آن ها شبیه سازی می شود. سلول های عروقی به درون رگ اصلی ورودی به بازو تزریق شد، در حالی که سلول های مولد بازو به غلاف ماتریکسی تزریق شدند تا جایگاه کلی عضله را شکل دهند .

اندام در بیوراکتور :

سلول های مولد می توانند منشا تولید یک یا چند مدل سلول باشند و به گونه ای میان سلول های بنیادی و سلول های کاملا
تخصصی شده قرار دارند. دستگاه بیورآکتور سپس با یک محلول مغذی پر شد تا سلول های از طریق آن تغذیه کنند. پس از 5 روز، تحریک الکتریکی برای تشکیل بافت عضله آغاز شد . پس از دو هفته، بافت از بیورآکتور خارج شد و محققین متوجه شدند که رگ ها و عضلات به درستی و در جایگاه خود رشد یافته اند. وقتی تحریک عضلات به وسیله پالس های الکتریکی انجام شد، مشخص گشت که بافت در حدود 80 درصد به نسبت عضلات حیوانات تازه متولد شده فشردگی داشته. سلول های عروقی به حیوان های زنده تزریق شد و به درستی هم کار کرد . این گروه تحقیقاتی بعد از سه هفته موفق به ایجاد ماتریکس مورد نیاز شدند. این اندام تولید شده را میتوان به بدن یک موش زنده پیوند زد . اوت امیدوار است که از این روش برای رشد بازوی میمون
استفاده کند. او امیدوار است که از این روش برای تولید اندامهای انسانی استفاده کند .

تولید اندام مصنوعی :

ما نشان دادیم که میتوان ماتریکس همه بافتهای بدن را تولید کرد و به هم ارتباط داد. ما میتوانیم این بافتها را « : اوت میگوید
در دورههای مختلفی از زمان رشد دهیم. ما روی ساخت دست و بازو کار میکنیم، اما این روش میتواند برای تولید اندامهای دیگر
بدن نیز استفاده شود .»

مقایسه این اندام ها با اندام های پروتزی:

بازویی که از این طریق ساخته شده، نسبت به اندام های پروتزی یک برتری واضح دارد: لازم نیست تمرین کنید و به مغز خود یاد
دهید که چگونه عضوی اضافه را کنترل کند. این یک بازوی رباتیک و جداگانه نیست، دقیقا عضوی از بدن شماست و کنترل آن در
اختیار کامل سیستم عصبی است.

اگر بدن شما نسبت به آن واکنش نشان ندهد و پس نزند، تا آخر عمرتان نیازی به تعویض آن ندارید، مگر اینکه دوباره طی حادثه ای از دست برود. اما بازوهای رباتیک مرتبا باید چک شوند تا کارایی خود را از دست ندهند . دکتر اوت می گوید حین این عمل، اعصاب از ریشه خود دوباره جوانه زده و احساس و حرکت را باز می یابند.

تولید اندام مصنوعی

چنین فرآیندی طبیعتا خود به خودی انجام نمی شود بلکه منشا ماتریکس به رشد دوباره کمک می کند . در حال حاضر، تنها کاری که از دست ما بر می آید آرزوی موفقیت برای دکتر اوت و دیگر محققینی است که در این حوزه فعالیت دارند. شاید به زودی نتوان اندام های از دست رفته را بازیافت اما در آینده این اتفاق امکان پذیر خواهد شد و در چنین روزی، بشریت خواهد خندید.