آنتی بادی مونوکلونال
پیش گیری از پس زدن اندام های پیوندی
در سال ۱۹۷۰ ایمنی غیرفعال راهی برای پیشگیری از پس زدن ایمونولوژیکی اندام پیوند زده شده، شناخته شده بود. منطق این کار بر به کارگیری آنتی بادی خاصی در بیماران بود که به لنفوسیتهای معینی متصل شده و پاسخ ایمنی را که بر ضد اندام پیوند خورده به وجود آمده، کاهش دهد. اولین آنتی بادی که از سوی سازمان غذا و داروی ایالات متحده برای مصرف به عنوان سرکوبگر ایمنی پس از پیوند عضو در انسان به تایید رسید، آنتی بادی مونوکلونال موش با نام OKT3 بود.
لنفوسیتهایی که در تیموس تمایز می یابد، سلولهای T خوانده می شود. سلول های T مختلف به عنوان کمک دهنده های ایمونولوژیکی و سلول های تأثیرگذار عمل کرده و مسؤول پس زدن عضو پیوند زده شده می باشد. آنتی بادی مونوکلونال OKT3 به گیرنده سطح سلول به نام CD3 که روی تمام سلولهای T وجود دارد، باند می شود. این عمل از پاسخ ایمونولوژیکی کامل جلوگیری کرده و از پس زدن عضو پیوندی جلوگیری می کند. سرکوب سیستم ایمنی از این روش بسیار مؤثر بود، گرچه طبق انتظار محققان با عوارض جانبی نظیر تب و جوش همراه بود.
نویسنده : سعید کارگر
