تکنیک ساترن بلات

این تکنیک در دهه 1970 توسط دانشمندی به نام Southern Blot برای شناسایی قطعاتی که مکمل یک توالی DNA یا RNA موردنظر بر روی ژل بودند به کار رفت .

پس از برش DNA توسط آنزیم محدودالاثر ، قطعات حاصل از برش بر روی ژل را الکتروفورز می کنیم که قطعات بر اساس اندازه روی ژل از هم جدا می شوند .قطعات بزرگتر چون آهسته تر حرکت می کنند بالاتر از قطعات کوچکتر قرار می گیرند . قطعات DNA روی ژل بوسیله تیمار با قلیا واسرشت و به شکل تک رشته ای در می آیند . نسخه دائمی از این قطعات تک رشته با انتقال آنها روی فیلتر نیتروسلولوزی که DNA به آن متصل می شود ، بدست می آید که به آن ساترن بلات گفته می شود.

قطعه DNA خاص موردنظر از میان مجموعه قطعات متصل به فیلتر را می توان با پروب نشاندار شده ی رادیواکتیو که تک رشته ای شده است و برای دورگه سازی در مجاورت قطعات موجود روی فیلتر قرار داده می شود و متعاقب آن با انجام اتورادیوگرافی آشکار نمود .

روش های ساترن بلات غیر رادیواکتیو با استفاده از DNA پروب های نشاندار شده با دیگوکسیژنین (digoxigenin) ایجاد شده اند که توسط کمی لومینسانس آشکارسازی می شوند .