سلول های دندریتیک به عنوان پیام رسان بین سیستم ایمنی بدن سازگار و ذاتی عمل می کنند. وظیفه اصلی آنها جذب آنتی ژن ها از بدن مهاجم است که در مرحله بعد آنها را پردازش کرده و روی سطح سلول خود قرار می دهند
سلول‌های دندریتیک یا یاخته‌های دارینه‌ای (به انگلیسی: Dendritic cells) از انواع یاخته‌های عرضه کنندهٔ پادگِن و همچنین به عنوان یاخته‌های فرعی در دستگاه ایمنی هستند. عملکرد اصلی آنها پردازش پادگن‌ها و ارائه پادگن‌ها در پاسخ اولیه برای لنفوسیت‌های در حال استراحت و در پاسخ ثانویه برای لنفوسیت‌های خاطره ای است.[۱] یاخته‌های دارینه ای از مغز استخوان مشتق شده و یک تیره خونساز ویژه ای را ایجاد می‌کنند که کمتر از ۱٪ یاخته‌های تک هسته ای خون محیطی را تشکیل می‌دهند. از جمله تفاوت این یاخته‌ها با سایر تک‌هسته‌ای‌ها وجود پادگن Ia، فقدان گیرنده FC، فقدان گیرنده برای گلبول قرمز گوسفند، عدم حضور ایمنوگلوبولین‌های سطحی و سایر نشانگرهای لنفوسیتی و مونوسیتی در سطح آنهاست.[۱]
سلول‌های دندریتیک برای اولین بار توسط پاول لانگرهانس در اواخر قرن نوزدهم شرح داده شد و از این رو به آنها «یاخته‌های لانگرهانس» نیز گفته می‌شود. اصطلاح یاخته دارینه ای در سال ۱۹۷۳ توسط رالف استاینمن و زنول ای. کوهن ابداع شد. استاینمن در سال ۲۰۰۷ برای کشف نقش محوری یاخته‌های دارینه ای در پاسخ ایمنی تطبیقی جایزهٔ آلبرت لسکر برای تحقیقات پزشکی(جایزه لسکر) را دریافت کرد و در سال ۲۰۱۱ جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی را کسب نمود.
